مزاحمت

دیشب سومین شب احیا بود. ما هم رفته بودیم تهران تا احیا اونجا باشیم.

ساعت ۳ رسیدیم تهران مامانم رو بردم خونه دوستش، خودمم تا شب باید بیکار میچرخیدم. زنگ زدم به رفیقم. با هم قرار گذاشتیم. وقتی اومد زنگ زدیم به یکی دیگه از بچه ها و رفتیم دنبالش. تا نزدیکای افطار با هم بودیم و قرار شد بریم افطار بخوریم بعد از افطار بریم مسجدی جایی واسه افطار.

از قبل افطار تا ساعت ۱ شب، اتفاقاتی اوفتاد که اونا هم طولانیه هم خیلی مهم نیست. شما به بزرگیتون ببخشید. ادامه داستان...

با بچه ها توی پارک نشسته بودیم تا مراسم کامل شروع بشه بعد بریم. تو این مدت تا مراسم شروع شه حس مردم آزاریمون زد بالا. رفیقم گفت گوشیتو بده زنگ بزنیم به یکی از بچه های هنرستان، مردم آزاری. گفتم بی خیال شو نصف شبه، گفت نه. بقیه بچه ها هم گفتن بده زنگ بزنیم خلاصه از اون اصرار و از من انکار بلاخره گوشیو دادم. زنگ زد. انقر ما چهار تا مریضیم خواستیم وقتی برداشت صداشو ضبط کنیم. برداشت گوشیو، از خواب بیدار شده بود رفیقم شروع کرد ترکی حرف زدن باهاش. اون هم یه چند تا فحش داد (هر چی بگه حق داره) و قطع کرد. ما هم مرده بودیم از خنده. چند دقیقه یعد رفیقم دوباره بهش زنگ زد. دوباره چند تا فحش داد (البته بازم حق با اون بود) و قطع کرد. رفیق مریضه منم دوباره زنگ زد که دیگه گوشیش رو خاموش کرده بود.

به من گفتن این فردا زنگ زد زیر بار نرو و نگو کی زنگ زده.

اون شب ما تهران موندیم، فردا برگشتیم خونه. نزدیکای ظهر گوشیم زنگ خورد، شماره رو دیدم فهمیدم دیشبی است. یه بسم الله گفتم و جواب دادم. یه مرده بود اما همکلاسیمون نبود. طرف هم شاکی، گفت: شما دیشب زنگ زدین به من؟ گفتم: نه. گفتم دیشب گوشیم دست دوستام بوده، دست من نبوده. گفت: رفیقات ترکن؟ گفتم: نه. مرده هم هی عصبانی تر میشد. یه سری فحش هم به رفیقام داد تو دلم گفتم حقتونه. گفت شمارش رو بده برم حالش رو بگیرم. اگه پیداشون میکرد تیکه تیکه شون میکرد، انقدر عصبانی بود. خلاصه با هزار بد بختی و معذرت خواهی طرف رو راضی کردم که بی خیال شه.

نتیجه اخلاقی:

۱- اینکه من باشم دیگه گوشیم رو واسه مردم آزاری به هیچ کس ندم.

۲- هیچ وقت نصف شب مزاحم کسی نشین.